En hier is dan het verslag van Arno, die een fantastisch debuut maakte op de marathonafstand. Lees en geniet mee.
7 april, 9u50, ik sta in het startvak van de marathon van Rotterdam. Een hele rits emoties gierden door mijn lijf. Zenuwachtig, fier, bang, enthousiast, opgelucht, maar vooral benieuwd. Benieuwd naar mijn eerste marathon. De mythische 42,2 km, dat ene heilige doel der afstandslopers, de waardemeter voor elk geoefend atleet.
In de micro werd een of andere Litouwer aangekondigd. Die ging een liedje zingen, ‘You’ll never walk alone’. Ironisch, want ik nam mezelf voor dat ik onder geen enkele omstandigheid ging wandelen. Blijkt achteraf dat de man in kwestie naar de naam Lee Towers luisterde, een gevestigde waarde der Nederlandse muziek. Dus geen Litouwer, zoals ik dacht.
Het kanon gaat ineens af, zonder aftellen. Strompelend naar de startboog duw ik mijn Garmin op, en begin aan één van de grootste uitdagingen van mijn leven. Ik moest bij de 3uur-pacers blijven over de Erasmusbrug, omdat ik niet voorbij kon door de mensenmassa. Eenmaal op bredere wegen begon ik aan mijn waterdicht plan, 4:00/km lopen zo ver als ik kon. Dit is uiteraard sarcastisch want het was een risicoplan. De coach had gezegd: ‘Op km 20 moet ge nog overwegend fris zitten, vanaf km 30 begint de marathon pas echt.’ Woorden die ik me vaak voor de geest heb gehaald tijdens de tocht. Die eerste 21km vlogen voorbij, nog een praatje gemaakt met een mede-Leuvenaar die ik toevallig kende van het uitgaansleven. Ik had er wel zin in, in die 2e helft. De volgende kilometers bleef ik mooi in een groepje lopen tegen 4:00, wat nog steeds comfortabel aanvoelde. Het tempo heb ik pas moeten laten zakken vanaf km 27, omdat er een paar stukken vals plat kwamen waar ik me niet op stuk wou lopen om die 4:00 te houden. Dan, terug over de Erasmusbrug voor de laatste 14km.
So, it begins. 14km, dat is een kilometer minder dan de zomertoer. ‘Piece of cake’ dacht ik. Ik begin mondjesmaat lopers in te halen, met de kilometer meer. Het 32,5km-punt was een mentale overwinning, ik had nog nooit verder gelopen op één dag. En ik voelde mij nog zeer oké, in vergelijking met wat ik had verwacht. Pas op km37 begon het echt zwaar te worden, mijn rechter kuit zei: ‘Ela jong, waar denkt gij da ge mee bezig zijt?’ en schoot in kramp. Tempo laten zakken dus, paslengte verkleinen en verder uitgeputte lieden voorbij schuifelen. Ineens zei mijn Garmin ‘km 41’ waarop mijn innerlijke zelf een vreugdesprong maakte, want ik had al zitten rekenen – tijd genoeg daarvoor – en ik moest al fameus stilvallen om de 3 uur niet meer te halen. Ik begon terug wat sneller te lopen omdat die laatste kilometer toch eentje is waar ge nog het maximum uit moet halen. Nog een kilometer aan 4:00 kunnen afwerken, voor toch wel heel uitgeput onder de finishboog mijn klok af te duwen, Bart te zien staan en nog naar hem kunnen lopen om ne knuffel te geven, gevolgd door een enorm gevoel van euforie en trots, Kevin een hand te geven en ineens te beseffen hoeveel pijn mijn benen deden. Stappen was opeens niet meer zo evident.
Mijn eerste marathon in een tijd van 2u54.54 afgewerkt, daar moet ik toch een paar mensen voor bedanken. Mijn ouders niet in het minst, mijn collega-brokkenlopers – wat was ik trots om deel uit te maken van die groep – en uiteraard coach Jeroen, wiens tips van goudwaarde bleken! Bedankt voor het temperen van mijn onbezonnen impulsief karakter, anders had ik als een wildeman tekeer gegaan in de eerste 20km om dan fenomenaal stil te vallen. Pacing is key en ik onthoud vooral deze ene quote die rond km 33 langs het parcours stond: ‘Pain is just a french word for bread’.
And on that bombshell, it’s time to end!
